การศึกษากล่าวว่าการยอมรับรูปลักษณ์ช่วยลดอคติเมื่อความงามสมัครงานผู้ชาย

ในการศึกษา เมื่อผู้หญิงที่น่าดึงดูดใจคนหนึ่งสมัครงานที่ผู้ชายมักจะทำแทน นั่นคืองานก่อสร้าง และพูดว่า "ฉันรู้ว่าฉันไม่เหมือนผู้สมัครทั่วไปของคุณ" หรือ "ฉันรู้ว่ามีไม่มากนัก ของผู้หญิงในอุตสาหกรรมนี้" และชี้ให้เห็นถึงความสำเร็จในเรซูเม่ของเธอ เธอได้รับคะแนนจากผู้วิจารณ์สูงกว่าคู่ที่ไม่ได้กล่าวถึงรูปลักษณ์ของพวกเธอ Stefanie Johnson หัวหน้าผู้เขียนบทความและผู้ช่วยศาสตราจารย์ด้านการจัดการและการเป็นผู้ประกอบการของ CU-Boulder's Leeds School of Business กล่าวว่า "ปรากฎว่ามีข้อดีในโฆษณา Pantene ตัวเก่า 'อย่าเกลียดฉันเพราะฉันสวย' "หากผู้ที่ตกเป็นเหยื่อของการมองเหมารวมว่าเป็นผู้หญิง-ความงาม พูดถึงประเด็นนี้ ผู้กระทำจะละทิ้งความคิดที่มีอุปาทานไว้เบื้องหลัง และสามารถมองเห็นคุณสมบัติทางวิชาชีพของเธอได้ชัดเจนยิ่งขึ้น" วิธีการรับทราบอาจใช้ได้ผลกับผู้สมัครงานที่มีความอัปยศอื่นๆ เช่น ผู้ใช้รถเข็น จอห์นสันกล่าว การศึกษายังระบุสองประเภทหลัก ๆ ของการกีดกันทางเพศที่ทำให้ผู้หญิงขาดคุณสมบัติทางจิตใจจากงานที่เป็นผู้ชาย หนึ่ง ซึ่งขนานนามว่า "การกีดกันทางเพศอย่างมีเมตตา" คือการมองความเป็นพ่อและทำให้บุคคลมองว่าผู้หญิงไร้ความสามารถและต้องการการปกป้องจากความยากลำบากในการทำงาน การท้าทายหรืออันตรายทางร่างกาย ส่วนอีกแบบที่เรียกว่า "การกีดกันทางเพศแบบเป็นปรปักษ์" ทำให้ผู้คนมองว่าผู้หญิงเป็นผู้ละเมิดบทบาททางเพศ รุกล้ำพื้นที่งานที่ผู้ชายชอบธรรม สำหรับการศึกษา ผู้เข้าร่วม 355 คนแบ่งออกเป็นสามกลุ่ม แต่ละกลุ่มพิจารณาใบสมัครที่สมมติขึ้นสำหรับการเปิดรับงานก่อสร้าง กลุ่มแรกซึ่งเป็นนักศึกษาธุรกิจระดับปริญญาตรีทั้งชายและหญิง มองไปที่ผู้สมัคร 4 คน ซึ่งหนึ่งในนั้นเป็นผู้หญิงที่น่าดึงดูดหรือไม่น่าสนใจ ผู้สมัครที่เหลือเป็นผู้ชาย ใบสมัครทั้งหมดประกอบด้วยรูปถ่าย คำชี้แจงการสัมภาษณ์ที่เป็นลายลักษณ์อักษร และประวัติส่วนตัว ซึ่งผู้เข้าร่วมให้คะแนนความเหมาะสมในการจ้างงาน ผู้เข้าร่วมในกลุ่มแรกได้รับใบสมัครของผู้หญิงที่มีเสน่ห์หรือไม่สวยในเวอร์ชันต่างๆ หนึ่งในสามของใบสมัครของผู้หญิงยอมรับรูปร่างหน้าตาของพวกเธอ หนึ่งในสามยอมรับเพศของพวกเขา และหนึ่งในสามไม่ยอมรับ ผู้ให้คะแนนที่ได้รับใบสมัครของผู้หญิงที่น่าดึงดูดซึ่งได้รับการยอมรับว่ามีรูปร่างหน้าตาหรือเพศของเธอนั้นให้คะแนนสูงกว่าผู้ที่ได้รับใบสมัครของหญิงสาวที่มีเสน่ห์ซึ่งไม่ได้รับการยอมรับเช่นกัน

จากนั้นนักศึกษาธุรกิจระดับปริญญาตรีชายและหญิงกลุ่มที่สองได้เข้าร่วมกระบวนการตรวจสอบที่คล้ายกัน อย่างไรก็ตาม มีเพียงใบสมัครเดียวจากผู้หญิงที่น่าดึงดูดใจที่ยอมรับทั้งรูปร่างหน้าตาและเพศของเธอในคำให้สัมภาษณ์ของเธอ ส่วนที่สองของการศึกษานี้พยายามที่จะเปิดเผยเหตุผลว่าทำไมการยอมรับจึงช่วยเพิ่มคะแนนของผู้หญิงที่น่าดึงดูด ผู้เข้าร่วมถูกขอให้ให้คะแนนความเป็นผู้ชายและความอาฆาตแค้นที่พวกเขาคิดว่าผู้สมัครคนนี้น่าดึงดูดใจเพียงใด รวมถึงเธอเหมาะสมกับตำแหน่งนี้มากน้อยเพียงใด สิ่งนี้เผยให้เห็นถึงการกีดกันทางเพศสองประเภทในการสัมภาษณ์: การกีดกันทางเพศที่ไม่เป็นมิตรซึ่งผู้หญิงที่สวยงามถูกมองว่าละเมิดบทบาททางเพศของตนเมื่อสมัครงานที่เป็นผู้ชาย สร้างความประทับใจว่าพวกเขาเย็นชาและชอบทำสงคราม; และการกีดกันทางเพศอย่างมีเมตตา ซึ่งพวกเธอถูกมองว่าเป็นผู้หญิงเกินกว่าจะทำหน้าที่นี้ได้เพราะความสวยของพวกเธอ จอห์นสันกล่าวว่าการยอมรับความอัปยศด้านความงามของผู้หญิงทำให้ทั้งสองลดน้อยลง

“การรับรู้ของผู้เข้าร่วมที่มีต่อความเลวทรามต่ำช้าของเธอลดลง และการรับรู้ของพวกเขาที่มีต่อความเป็นชายของเธอเพิ่มขึ้น เนื่องจากการยอมรับที่เธอให้ไว้ในคำให้สัมภาษณ์” จอห์นสันกล่าว "การรับรู้ถึงความจริงที่ว่ารูปร่างหน้าตาของเธอผิดปรกติทำให้การละเมิดบทบาททางเพศของเธอลดลงและสื่อให้เห็นว่าเธอสามารถปฏิบัติหน้าที่ได้" ความสวยงาม กลุ่มที่สาม — คนงานก่อสร้างชายทั้งหมด — เสร็จสิ้นการสำรวจที่วัดว่าพวกเขาเหยียดเพศหรือไม่ และพวกเขาแสดงออกถึงการเหยียดเพศประเภทใด ผู้เข้าร่วมตรวจสอบแพ็คเกจการสมัครที่คล้ายคลึงกันกับกลุ่มอื่นๆ ยกเว้นว่าผู้หญิงที่น่าดึงดูดใจและการสัมภาษณ์ของเธอถูกนำเสนอในวิดีโอมากกว่าในภาพถ่ายและข้อความที่เป็นลายลักษณ์อักษร ส่วนหนึ่งของการศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อแสดงให้เห็นว่าการยอมรับส่งผลต่อการให้คะแนนของสตรีเพศที่แตกต่างกันสองประเภทอย่างไร ตามข้อมูลของจอห์นสัน มันมีอิทธิพลต่อทั้งสอง"ถ้าคุณให้คะแนนการเหยียดเพศเป็นปรปักษ์สูงกว่า และผู้สมัครสาวสวยยอมรับรูปร่างหน้าตาและเพศของเธอ คุณจะให้คะแนนเธอในทางลบน้อยลง -- คุณอาจยังเกลียดที่เธออยู่ที่นั่น แต่ก็น้อยกว่านี้เล็กน้อย หากคุณเป็นผู้หญิงที่ใจดีและเธอยอมรับ คุณให้คะแนนเธอในเชิงบวกมากขึ้น" จอห์นสันกล่าว จอห์นสันกล่าวว่า ตัวอย่างของงานอื่นๆ ที่อาจถือว่าเป็นผู้ชายได้ เช่น วิศวกร นักบัญชี และผู้คุมเรือนจำ ผู้ร่วมเขียนบทความคือ Traci Sitzmann ผู้ช่วยศาสตราจารย์ด้านการจัดการที่ University of Colorado Denver และ Anh Thuy Nguyen นักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษาจาก Illinois Institute of Technology อีกประเด็นหนึ่งที่พวกเขาสำรวจในระหว่างการศึกษาคือผู้หญิงที่ไม่สวยที่ยอมรับว่าตัวเองมีรูปร่างหน้าตาดีเมื่อสมัครงานที่เป็นผู้ชาย จอห์นสันกล่าว พวกเขาพบว่าไม่มีประโยชน์ที่จะรับทราบ “ในความเป็นจริง มันทำให้สถานการณ์แย่ลงสำหรับผู้หญิงที่ไม่สวย เมื่อพวกเขายอมรับว่ารูปร่างหน้าตาของพวกเขา” จอห์นสันกล่าว "พวกเขาได้รับคะแนนที่ต่ำกว่า"