เดินละเมอ

การประเมินอาการเดินละเมอผ่าน การตรวจวิเคราะห์อาการนอนละเมอ (polysomnography)ทำให้เกิดปัญหาว่าอาการเดินละเมอมีโอกาสน้อยที่จะเกิดขึ้นในห้องทดลองการนอนหลับ และหากมีเหตุการณ์เกิดขึ้นก็มักจะซับซ้อนน้อยกว่าที่ผู้ป่วยประสบที่บ้านดังนั้น การวินิจฉัยมักจะทำได้โดยการประเมินประวัติการนอนหลับ ระยะเวลาและเนื้อหาของพฤติกรรมที่เกี่ยวข้องกับการนอนหลับ บางครั้ง โฮมวิดีโอสามารถให้ข้อมูลเพิ่มเติมและควรพิจารณาในกระบวนการวินิจฉัย ไม่มีการทดลองทางคลินิกใดที่แสดงให้เห็นว่าการแทรกแซงทางจิตวิทยาหรือเภสัชวิทยาใดๆ มีประสิทธิภาพในการป้องกันอาการเดิน ละเมอ แม้จะมีสิ่งนี้ การรักษาที่หลากหลายถูกนำมาใช้กับผู้ที่เดินละเมอ การแทรกแซงทางจิตวิทยา ได้แก่ การวิเคราะห์ทางจิต การสะกดจิต การตื่นตามกำหนดเวลาหรือล่วงหน้า การฝึกการยืนยัน การฝึกการผ่อนคลาย การจัดการความรู้สึกก้าวร้าว สุขอนามัยการนอนหลับ การปรับสภาพแบบคลาสสิก (รวมถึงการช็อตด้วยไฟฟ้า) และการบำบัดด้วยการเล่น การรักษาทางเภสัชวิทยาประกอบด้วยยาต้านอาการซึมเศร้าไตรไซคลิก (อิมิพรามีน) ยาต้านโคลิเนอร์จิก (ไบเพอริเดน) ยากันชัก (คาร์บามาเซพีน วาลโพรเอต) ยารักษาโรคจิต (คิวไทอาพีน) ยาเบนโซไดอะซีพีน (โคลนาซีแพม ไดอะซีแพม ฟลูราซีแพม และไตรอะโซแลม) เมลาโทนิน สารยับยั้งการเก็บเซโรโทนินแบบเลือกรับ (พาร็อกซีทีน) , barbiturate (sodium amytal) และสมุนไพร