ความเศร้า

จิตรกรอย่าง Albrecht Dürer วาดภาพความเศร้าโศกในผลงานของพวกเขา โดยงานแกะสลักอันโด่งดังของ Dürer "Melencolia I" ตีความว่าเป็นภาพของการรอคอยแรงบันดาลใจ "The Anatomy of Melancholy" ของ Robert Burton (1621) ได้ให้การวิเคราะห์อย่างกว้างขวางเกี่ยวกับเรื่องนี้จากทั้งมุมมองทางวรรณกรรมและทางการแพทย์ โดยเสนอว่าดนตรีและการเต้นรำเป็นวิธีการรักษาที่สำคัญสำหรับความเจ็บป่วยทางจิต Encyclopédie of Diderot และ d'Alembert ยังระบุด้วยว่าสาเหตุของอาการ ความเศร้าโศก นั้นคล้ายคลึงกับอาการคลุ้มคลั่ง ได้แก่ ความเศร้าโศก ความเจ็บปวด ความลุ่มหลง และความรักที่ไม่พึงพอใจและความอยากทางเพศ ในช่วงปลายศตวรรษที่ 16 และต้นศตวรรษที่ 17 ลัทธิเศร้าโศกทางวัฒนธรรมและวรรณกรรมได้เกิดขึ้นในอังกฤษ โดยเชื่อมโยงกับลัทธินีโอพลาโทนิสต์และนักมนุษยนิยม มาร์ซิลิโอ ฟิชิโน ที่เปลี่ยนแปลงความเศร้าโศกให้กลายเป็นสัญลักษณ์แห่งอัจฉริยะ ความโศกเศร้าตามสมัยนิยมนี้กลายเป็นประเด็นสำคัญในวรรณกรรม ศิลปะ และดนตรีในยุคนั้น งานวรรณกรรมที่โดดเด่น ได้แก่ "The Anatomy of Melancholy" ของ Robert Burton (1621), "Religio Medici" ของ Sir Thomas Browne (1643) และ "Night-Thoughts" ของ Edward Young (1742-1745) ในทางทัศนศิลป์ ความเศร้าโศกทางปัญญามักปรากฏเป็นภาพบุคคล ในขณะที่ดนตรีเกี่ยวข้องกับนักแต่งเพลง จอห์น ดาวแลนด์ Prince Hamlet ของเชกสเปียร์เป็นตัวอย่างที่ชัดเจนของชายผู้เศร้าโศก ความเศร้าโศกทางปัญญามักจะปรากฎในภาพบุคคล ในขณะที่ดนตรีนั้นเกี่ยวข้องกับนักแต่งเพลง John Dowland Prince Hamlet ของเชกสเปียร์เป็นตัวอย่างที่ชัดเจนของชายผู้เศร้าโศก ความเศร้าโศกทางปัญญามักจะปรากฎในภาพบุคคล ในขณะที่ดนตรีนั้นเกี่ยวข้องกับนักแต่งเพลง John Dowland Prince Hamlet ของเชกสเปียร์เป็นตัวอย่างที่ชัดเจนของชายผู้เศร้าโศก