กาส่งนักบินอวกาศไปสำรวจอวกาศ

ทำไมฮับเบิลถึงสำคัญ? กล้องโทรทรรศน์อวกาศฮับเบิลของ NASA ตอบสนองความหวังของนักดาราศาสตร์ที่มีมานานแล้วสำหรับกล้องโทรทรรศน์ขนาดใหญ่ที่มีทัศนศาสตร์ที่ยอดเยี่ยม ซึ่งโคจรอยู่เหนือชั้นบรรยากาศที่บิดเบี้ยวของโลก และให้มุมมองที่ชัดเจนและลึกล้ำของเอกภพ หลังจากการฝึกหลายเดือนและการเลื่อนออกไปเจ็ดเดือน ภารกิจของลูกเรือ STS-125 ก็เริ่มต้นขึ้นด้วยการปล่อยตรงเวลาสู่ท้องฟ้าฟลอริดาสีฟ้าสดใส วันที่ 11 พฤษภาคม พ.ศ. 2552 กระสวยอวกาศแอตแลนติสทะยานขึ้นเมื่อเวลา 14:01 น. ตามเวลา EDT จาก Launch Pad 39A ที่ศูนย์อวกาศเคนเนดีของ NASA ราวกับจะบอกว่า "ขึ้นมา!" ฮับเบิลอายุ 19 ปีกำลังผ่านเคนเนดีโดยตรงในเวลาที่ปล่อย ภารกิจสิ้นสุดช้ากว่าที่วางแผนไว้ที่ฐานทัพอากาศสำรอง ฐานทัพอากาศเอ็ดเวิร์ดส์ในแคลิฟอร์เนีย ฝนเขตร้อนที่เอ้อระเหยในฟลอริด้าทำให้เกิดคลื่นสามวันติดต่อกันที่ Kennedy ก่อนที่ Atlantis จะทำทัชดาวน์ได้ในเวลา 11:39 น. EDT ที่ Edwards ในวันที่ 24 พฤษภาคม นักบินอวกาศรุ่นเก๋า สก็อตต์ อัลท์แมน เป็นผู้ควบคุมภารกิจส่งกระสวยอวกาศครั้งสุดท้ายไปยังฮับเบิล โดยมีเกรกอรี ซี. จอห์นสันเป็นนักบิน ผู้เชี่ยวชาญด้านภารกิจ ได้แก่ นักเดินอวกาศมากประสบการณ์อย่าง John Grunsfeld และ Mike Massimino และนักบินอวกาศเป็นครั้งแรก Andrew Feustel, Michael Good และ Megan McArthur ซึ่งทำหน้าที่เป็นวิศวกรการบิน การอัปเกรดครั้งใหญ่ของภารกิจสู่ฮับเบิลและสิ่งที่ได้รับ: Wide Field Camera 3 - กล้องแพนโครมาติกรุ่นใหม่ของฮับเบิลจะช่วยให้นักดาราศาสตร์สังเกตวิวัฒนาการของดาราจักร สสารมืด และพลังงานมืดได้ดีขึ้น Cosmic Origins Spectrograph - สเปกโตรกราฟที่ไวที่สุดเท่าที่เคยมีมาบนฮับเบิล เครื่องมือใหม่นี้จะมองเข้าไปในเอกภพได้ไกลกว่าที่เคยในช่วงรังสีอัลตราไวโอเลตทั้งใกล้และไกล กล้องขั้นสูงสำหรับการสำรวจ - ตอนนี้ได้รับการซ่อมแซมแล้ว เป็นหนึ่งในกล้องหลักของฮับเบิลซึ่งหยุดทำงานในปี 2550 รับผิดชอบภาพที่มีชื่อเสียงที่สุดบางส่วนจากฮับเบิล Space Telescope Imaging Spectrograph - ใช้งานไม่ได้ตั้งแต่ปี 2004 อุปกรณ์ที่ซ่อมแซมแล้วเผยให้เห็นข้อมูลเกี่ยวกับดาวเคราะห์ ดาวหาง ดาวฤกษ์ และกาแล็กซี คำสั่งเครื่องมือวิทยาศาสตร์และระบบการจัดการข้อมูล - การเปลี่ยนหน่วยที่ล้มเหลวในเดือนกันยายน 2551 คืนฟังก์ชันเต็มรูปแบบสำหรับการส่งข้อมูลและรับคำสั่ง Fine Guidance Sensor 2 - เปลี่ยนแล้ว เป็นหนึ่งในเซนเซอร์สามตัวที่ช่วยชี้และล็อคกล้องโทรทรรศน์ที่เป้าหมาย หน่วยเซ็นเซอร์อัตรา - ไจโรสโคปใหม่หกตัวในหน่วยเหล่านี้ทำงานร่วมกับเซ็นเซอร์นำทางแบบละเอียดเพื่อช่วยชี้กล้องโทรทรรศน์อย่างแม่นยำ หน่วยโมดูลแบตเตอรี่ - เปลี่ยนแล้ว ให้พลังงานแก่กล้องฮับเบิลเมื่อแผงโซลาร์เซลล์อยู่นอกเหนือการเข้าถึงของดวงอาทิตย์ ภารกิจข้างหน้าของลูกเรือนั้นยิ่งใหญ่มาก: ดำเนินการเดินอวกาศเป็นเวลาห้าวันติดต่อกัน ซึ่งจะทำให้กล้องโทรทรรศน์ได้รับการอัปเกรดและส่งภาพที่น่าทึ่งยิ่งกว่าเดิมกลับมาในทศวรรษหน้า เพื่อลดความเสี่ยงต่อลูกเรือหากแอตแลนติสได้รับความเสียหายขณะขึ้นหรือระหว่างภารกิจ กระสวยอวกาศ Endeavour จึงประจำการที่ Launch Pad 39B ของ Kennedy ในฐานะยานกู้ภัยที่สแตนด์บาย ความเสี่ยงที่ไม่เหมือนใครคือวงโคจรที่กล้องฮับเบิลอาศัยอยู่ มันมีเศษซากในระดับที่สูงขึ้นซึ่งอาจโจมตีแอตแลนติสได้ในระหว่างการปฏิบัติภารกิจ อีกปัจจัยหนึ่งคือการขาด "ที่หลบภัย" ที่สถานีอวกาศนานาชาติจัดหาให้ตามปกติในภารกิจอื่นๆ ทั้งก่อนและหลังการจับภาพและการให้บริการฮับเบิล นักบินอวกาศ ได้ทำการตรวจสอบภายนอกของแอตแลนติสอย่างระมัดระวังโดยใช้ระบบเซ็นเซอร์บูมของยานอวกาศยาว 50 ฟุตที่ติดอยู่กับแขนหุ่นยนต์ยาว 49 ฟุตของกระสวยอวกาศ ไม่พบความเสียหายที่มีนัยสำคัญจากการเปิดตัวหรือวันในอวกาศ เมื่อผู้จัดการภารกิจมอบสุขภาพที่ดีให้กับแอตแลนติสแล้ว Endeavour ก็ถูกปลดจากหน้าที่สแตนด์บาย หัวใจของภารกิจให้บริการ ได้แก่ การจับกล้องฮับเบิล การเดินอวกาศ 5 ครั้ง และการปล่อยกล้องโทรทรรศน์ที่ได้รับการตกแต่งใหม่ ใช้เวลาในการบินตั้งแต่ 3 ถึง 9 วัน ในตอนท้ายของการเดินอวกาศครั้งสุดท้าย วัตถุประสงค์ของภารกิจทั้งหมดเพื่อปรับปรุงมุมมองของฮับเบิลเกี่ยวกับเอกภพและยืดอายุของมันได้บรรลุผลสำเร็จแล้ว สองวันหลังจากปล่อยยาน Atlantis ขึ้นไปถึงฮับเบิล 350 ไมล์เหนือพื้นโลก Altman และ Johnson มีหน้าที่นำกระสวยเข้าใกล้กล้องโทรทรรศน์มากพอ เพื่อให้ McArthur ใช้แขนหุ่นยนต์จับมัน แล้วค่อยๆ วางบนแท่นหมุนที่ช่องบรรทุกสินค้า จากนั้นคู่ของนักเดินอวกาศจะทำงานของพวกเขา ทั้ง Grunsfeld และ Massimino เคยไปที่ Hubble มาก่อน และแต่ละคนก็จับคู่กับนักเดินอวกาศเป็นครั้งแรก Grunsfeld ร่วมงานกับ Feustel ในการเดินอวกาศครั้งแรก สาม และห้า และ Massimino ทำงานร่วมกับ Good ในอีกสองครั้ง การเดินอวกาศแต่ละครั้งมีการวางแผนให้ใช้เวลาประมาณ 6 1/2 ชั่วโมง แต่ส่วนใหญ่ใช้เวลาประมาณเจ็ดถึงแปดชั่วโมง นี่คือรายละเอียดของ spacewalks มาราธอน: Spacewalk ครั้งแรก: Grunsfeld และ Feustel ติดตั้ง Wide Field Camera 3 ขนาด 900 ปอนด์ แทนที่ชุดคำสั่งเครื่องมือวิทยาศาสตร์และหน่วยจัดการข้อมูลที่ล้มเหลว และติดตั้งกลไกการจับภาพแบบอ่อน พร้อมชุดสลักสามชุดเพื่อให้การบำรุงรักษาที่เหลือง่ายขึ้น เวลาเดินอวกาศ: เจ็ดชั่วโมง 20 นาที Spacewalk ครั้งที่สอง: Massimino และ Good เปลี่ยนหน่วยเซนเซอร์อัตราทั้งสามหน่วย โดยแต่ละหน่วยมีไจโรสโคปสองตัว และเปลี่ยนหน่วยโมดูลแบตเตอรี่ขนาด 460 ปอนด์ด้วย เวลาเดินอวกาศ: เจ็ดชั่วโมง 56 นาที Spacewalk ครั้งที่สาม: Grunsfeld และ Feustel ติดตั้ง Cosmic Origins Spectrograph ใหม่และซ่อมแซมกล้องขั้นสูงสำหรับการสำรวจ เวลาเดินอวกาศ: หกชั่วโมง 36 นาที Forth Spacewalk: Massimino และ Good เปลี่ยนบอร์ดจ่ายไฟใน Space Telescope Imaging Spectrograph โดยใช้เครื่องมือพิเศษที่พัฒนาขึ้นสำหรับภารกิจนี้ เวลาเดินอวกาศ: แปดชั่วโมงกับสองนาที Spacewalk ครั้งที่ห้า: Grunsfeld และ Feustel เปลี่ยนชุดโมดูลแบตเตอรี่น้ำหนัก 460 ปอนด์ของฮับเบิลอีกชุดหนึ่ง ถอดและเปลี่ยนเซนเซอร์นำทางแบบละเอียด 2 และติดตั้งชั้นนอกใหม่ (Outer Blanket Layers) ที่ด้านนอกของช่องสามช่องของกล้องโทรทรรศน์ เวลาเดินในอวกาศ: เจ็ดชั่วโมงกับสองนาที แม้ว่าจะไม่มีช่วงเวลาที่ลำบากนัก แต่นักเดินอวกาศก็เอาชนะความยากลำบากต่างๆ เพื่อดำเนินการซ่อมแซมและอัปเกรดทั้งหมดของภารกิจที่ท้าทายให้สำเร็จ กล้อง IMAX บนเครื่องจับภาพผลงานของพวกเขาสำหรับภาพยนตร์ Hubble 3-D ซึ่งจะเปิดตัวในปี 2010 วันก่อนลงจอดเป็นโอกาสให้ลูกเรือมีเวลานอกงานที่จำเป็น รวมทั้งมีโอกาสพูดคุยกับประธานาธิบดีบารัค โอบามา ของสหรัฐฯ ลูกเรือที่โคจรรอบสถานีอวกาศนานาชาติ นักข่าวกลับมายังโลก และให้การเป็นพยานก่อนหน้า คณะกรรมการวุฒิสภาสหรัฐ - เหตุการณ์ครั้งแรกจากอวกาศ เมื่อการเดินในอวกาศครั้งสุดท้ายเสร็จสิ้น ช่วงเวลาที่มือมนุษย์สัมผัสกล้องฮับเบิลเป็นครั้งสุดท้ายก็มาถึง ทีมงาน STS-125 ออกจากกล้องโทรทรรศน์พร้อมที่จะทำให้โลกตื่นตาในอีกหลายปีข้างหน้า ด้วยการค้นพบทางวิทยาศาสตร์และภาพที่น่าทึ่งมากขึ้นในขณะนี้ เนื่องจากมุมมองที่ได้รับการปรับปรุงซึ่งทอดยาวจากระบบสุริยะของเราไปจนถึงจักรวาลอันไกลโพ้น