ให้ความรู้เกี่ยวกับหมีแพนด้า

อาหารไม้ไผ่ของแพนด้ายักษ์ (Ailuropoda melanoleuca) เป็นเรื่องลึกลับสำหรับนักวิจัยมาช้านาน ในทางปฏิบัติแล้วแพนด้าเป็นสัตว์กินพืช และอาหารของมันประกอบด้วยไผ่เพียงไม่กี่สิบชนิดเท่านั้น ที่เกี่ยวข้องกับการบริโภคไผ่ หมีแพนด้ายักษ์มีลักษณะพิเศษในการลอกผิวด้านนอกสีเขียวของหน่อไม้ทั้งหมด ซึ่งอุดมไปด้วยสารกัดกร่อนและสารพิษ โดยฟันกรามน้อยที่ได้รับการดัดแปลงอย่างมาก โดยปกติสัตว์กินพืชจะพัฒนาให้มีฟันกรามเป็นสันที่ช่วยให้บดวัสดุจากพืชได้ และกรามสามารถเคลื่อนไปด้านข้างได้ ซึ่งจำเป็นต่อการบดอาหารของพวกมัน แม้ว่าฟันของแพนด้ายักษ์จะได้รับการศึกษาอย่างกว้างขวาง แต่จนถึงขณะนี้ นักวิจัยยังไม่ได้ให้ความสนใจว่าเหตุใดเขี้ยวขนาดใหญ่ของขากรรไกรบนของพวกมันจึงไม่ขัดขวางการเคลื่อนไปด้านข้างของขากรรไกรล่างตามแบบฉบับของสัตว์กินพืชและรวมถึงมนุษย์ด้วย กุญแจสำคัญของสิ่งนี้คือวิวัฒนาการของข้อต่อขมับและฟันกรามน้อย วิวัฒนาการของข้อต่อขมับช่วยให้เคลื่อนไหวไปด้านข้างได้ กลุ่มวิจัยใช้วิธีการสแกนแบบ 3 มิติที่ทันสมัยเพื่อศึกษาการเคลื่อนไหวของกรามของแพนด้ายักษ์และโครงสร้างของฟัน และพบคำตอบสำหรับคำถามที่ทำให้นักวิจัยงงงวยมานานกว่าศตวรรษ นั่นคือ แพนด้ายักษ์สามารถใช้ไม้ไผ่เป็นอาหารของพวกมันได้อย่างไร วิธีแก้ไขคือข้อต่อขมับและขากรรไกรล่างของ หมีแพนด้า มีวิวัฒนาการแตกต่างจากหมีสีน้ำตาลและหมีขั้วโลก นอกจากการเคลื่อนไหวแบบเปิด-ปิดที่ทำให้นึกถึงบานพับแล้ว ข้อต่อยังช่วยให้ขากรรไกรขยับไปด้านข้างได้ ซึ่งจำเป็นต้องลอกไม้ไผ่ น่าสนใจ การเคลื่อนไหวนี้ไม่ได้ถูกขัดขวางโดยเขี้ยวขนาดใหญ่ที่หมีแพนด้าตัวผู้ต้องต่อสู้ - ความจำเป็นในการดูแลให้ได้รับสารอาหารที่เพียงพอช่วยพัฒนาข้อต่อขมับและขากรรไกรล่างและรูปร่างของฟัน เพื่อให้สามารถลอกไม้ไผ่ได้อย่างมีประสิทธิภาพ โดยไม่ทำให้ฟันกรามน้อยต้องรับผลกระทบที่น่าดึงดูดใจหรือเป็นอันตรายอื่นๆ ของอาหารที่ทำจากไม้ไผ่ ศาสตราจารย์ Pekka Vallittu จากสถาบันทันตกรรมอธิบาย วิวัฒนาการของระบบบดเคี้ยวของแพนด้ายักษ์ดังที่แสดงให้เห็นในการศึกษา ทำให้พวกมันเป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดใหญ่เพียงชนิดเดียวที่สามารถเข้าถึงแหล่งอาหารที่ไม่สิ้นสุดในรูปของต้นไผ่ในยุคไพลสโตซีนตอนต้น - แพนด้ายักษ์ฟันกรามน้อยที่ใช้ปอกไม้ไผ่นั้นมีลักษณะเฉพาะในตระกูลหมี และช่วยกำจัดผิวสีเขียวที่มีพิษของไม้ไผ่ ซึ่งรวมถึงผลึกแร่ที่จะเกาะฟันของพวกมันด้วย ศาสตราจารย์ Juha Varrela จากสถาบันทันตกรรมกล่าว การศึกษาการทำงานของระบบบดเคี้ยวของแพนด้ายักษ์ยังช่วยให้เข้าใจการบดเคี้ยวของมนุษย์และลักษณะของมันได้ดียิ่งขึ้น - ไม่ว่าแพนด้ายักษ์จะกัดฟันหรือไม่ก็ตาม วัลลิตตูครุ่นคิด - การศึกษาที่ตีพิมพ์ใหม่นี้มีความสำคัญทางวิทยาศาสตร์อย่างมาก เนื่องจากสามารถไขปริศนาความสัมพันธ์ทางนิเวศวิทยาระหว่างหมีแพนด้าและต้นไผ่ที่มีมายาวนานได้ ศาสตราจารย์ Jukka Salo จากหน่วยความหลากหลายทางชีวภาพแห่งมหาวิทยาลัย Turku กล่าว